Ανάληψη Ευθύνης ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ω έρημε και άμοιρε πολίτη...
Περιφέρεις το κουφάρι σου στον εξίσου έρημο και άμοιρο κόσμο
που διαμορφώνεις και σε διαμορφώνει, όλο και πιο πυθήνεια στις
προσταγές μιας διάχυτης κενότητας.

Ζητάς απεγνωσμένα όμως μια αλλαγή...
Αντιλαμβάνεσαι την αποσύνθεση των όσων χτίζεις, των όσων υπερασπίζεσαι,
της ίδιας σου της ύπαρξης, και ζητάς μια αλλαγή που εν τέλει όμως, δεν
εγγυάται τίποτα πέρα απο την αντικατάσταση των υπάρχοντων δεσμών σου
με καινούρια.

Αντιλαμβάνεσαι, δεν είσαι ηλίθιος, μα σου λείπει η θέληση. Αφήνεσαι
παραλυμένος και γαντζώνεσαι με νύχια και με δόντια στην αγκαλιά του
καπιταλιστικού παράδεισου, στην θαλπωρή της ασφάλειας που σου προσφέρει
η ρουτίνα, οι τόσο επαναληπτικοί ρυθμοί ζωής στις μητροπόλεις.

Γίνεσαι μπάτσος, σεκιουρητάς, ρουφιάνος...
Επιστρατεύεσαι χωρίς ιδιαίτερη πίεση απο τα όρνεα της τάξης, πρόθυμος
δούλος με μόνη πρόφαση την εργασιακή σου διασφάλιση και την προστασία
της ιδιοκτησίας σου. Αναλώσιμη άμυνα και δεύτερη γραμμή επίθεσης
απέναντι στους γόνους σου που αρνήθηκαν και πολεμούν οσα εσύ υπερασπίζεσαι...

Την εκμετάλευση, την υποταγή, το αυτομαστίγωμα και τον αυτοεγκλεισμό,
κάποιοι επέλεξαν να μην τα θιασώνουν. Κάνουν τα λόγια πράξεις, τα όνειρα
πληγές στην κοινωνική ειρήνη, καθοδηγούμενοι μόνο απο το πάθος για συλλογή
στιγμών ελευθερίας, απο την συνείδηση για την ανατροπή αυτού του κόσμου.

Οσο για σένα, η επιμονή σου να εθελοτυφλείς σε έναν πόλεμο που διεξάγεται
γύρω σου και παρουσιάζεται ως εικόνα στα μάτια σου, εχε στα υπόψην οτι μπορεί
να σου κοστίσει.

Είμαστε εμείς εδώ να σου θυμίζουμε την δική σου ευθύνη. Θα διαταράζουμε την
ευημερία και την ομαλότητα σου. Θα ζούμε αντιθετικά ως προς αυτο που μας
επιφυλάσσεις. Θα λεηλατούμε υλικά και μη, όσα ποθείς στις αλλοτριωμένες
ονειρώξεις σου.

Για πόσο καιρό ακόμα θα δέχεσαι να σε εξουσιάζουν και να εξουσιάζεις σε ενα
παιχνίδι όπου στην κορυφή χωράνε λίγοι και όλοι οι υπόλοιποι κάπου δίνουν
λογαριασμό;

Όπως και να'χει... ο πόλεμος μαίνεται και το μόνο που μετράει είναι οι
ατομικές επιλογές και οι συλλογικές αρνήσεις ή σιωπές. Ότι χαρτογραφούμε ως
στόχο θα καταστρέφεται. Μπαίνουμε ευχαρίστως στο μεθύσι μιας άνισης μάχης,
μιας και για μας δεν μένει τίποτα να χαθεί σ'εναν κόσμο που μας στερεί τα πάντα.

Αφιερώνουμε τις επιθέσεις σε 5 καταστήματα της εθνικής τράπεζας στην θεσσαλονίκη
στις 5:10 τα ξημερώματα της Κυριακής στον σύντροφο Γιάννη Δημητράκη που επέλεξε να
πάρει την ζωή του στα χέρια του, αρνούμενος την σκλαβιά του μεροκάματου και την
μιζέρια της θποταγμένης επιβίωσης, επιχηρόντας να επανακτήσει τον χαμένο αυτό χρόνο
απο τους ίδιους τους βρυκόλακες που τρέφονται με το αίμα και τις ζωές των υποταγμένων,
τις τράπεζες.

Το συμβόλαιο του Γιάννη με την ελευθερία δεν έσπασε παρά τα 25 χρόνια, ενα φωτεινό
παράδειγμα της αποτυχίας του σωφρονιστικού συστήματος που δεν μπορεί να τιθασεύσει
όσους το εχθρεύονται απο και με συνείδηση.

Αφιερώνουμε επίσης τα χτυπήματά μας στον Ηλία Νικολάου που δικάζεται αυτη την ώρα
κατηγορούμενος για τον εμπρησμό της δημοτικής αστυνομίας ευόσμου αφήνοντας την πύρινη
προϊδοποίησή μας προς τους διώκτες του σε περίπτωση συνέχησης της ομηρίας του.

Κάποιοι που επέλεξαν να περάσουν αλλιώς το Σαββατόβραδο τους