Αυτιστικά παιδιά: τα ξεχασμένα από το κράτος

«Εκτός» αφήνει ο νέος νόμος για την εισαγωγή των παιδιών με αναπηρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα αυτιστικά παιδιά. Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε ό,τι αφορά τις διακρίσεις εις βάρος των αυτιστικών παιδιών. Η Φωτεινή Ζαφειροπούλου, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων μιλάει στο tvxs για την απουσία του ελληνικού κράτους στο θέμα του αυτισμού.

«Ο αυτισμός είναι μια αναπηρία, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι τα αυτιστικά παιδιά δεν έχουν ειδικές ικανότητες, τις οποίες μπορούν να αναπτύξουν και να γίνουν ακόμα και παραγωγικά», σχολιάζει η κα.Ζαφειροπούλου. Οφείλουμε, άλλωστε, να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι το λεγόμενο «φάσμα του αυτισμού» καλύπτει μία σειρά από διαφορετικούς βαθμούς εμφάνισης των τυπικών συμπτωμάτων του αυτισμού, όπως η μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και η περιορισμένη και επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά.

Με το νέο νόμο, οι απόφοιτοι Λυκείου που πάσχουν από σοβαρές παθήσεις, εισάγονται σε καθορισμένα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις και καθ’ υπέρβαση του αριθμού εισακτέων σε ποσοστό 5%. «Ωστόσο, ο νέος νόμος θέτει εκτός του ρυθμιστικού του πεδίου τους αυτιστικούς μαθητές, οι οποίοι ιδίως όταν έχουν αναπτύξει ένα υψηλό βαθμό λειτουργικότητας, μπορούν να αντεπεξέλθουν πλήρως στις ανάγκες της εκπαιδευτικής διαδικασίας», σχολιάζει η κα.Ζαφειροπούλου. Μάλιστα, όπως μου εξηγεί, τα αυτιστικά παιδιά έχουν ιδιαίτερες ικανότητες σε ό,τι αφορά την παρατηρητικότητα και την αντίληψη του χώρου, ενώ είναι ιδιαίτερα ικανοί στη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στον τομέα της κοινωνικοποίησης συχνά ισοφαρίζονται από μια ειδική ικανότητα τους να αντιλαμβάνονται τη λεπτομέρεια σε βαθμό που ο κοινός ανθρώπινος νους δε μπορεί.

Το κράτος λάμπει... δια της απουσίας του

Πέρα από τα παιδιά, ωστόσο, που πάσχουν από αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και άρα μπορούν να φοιτήσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών με αυτισμό βρίσκονται σε πολύ πιο δύσκολη κατάσταση. Και εκεί ακριβώς το κράτος λάμπει... δια της απουσίας του. «Ο μεγαλύτερος τρόμος των γονέων αυτιστικών παιδιών είναι τι θα απογίνει το παιδί τους όταν αυτοί δε θα μπορούν πλέον να το φροντίζουν. Η κοινωνική πρόνοια είναι ανύπαρκτη και τα παιδιά αυτά καταλήγουν είτε στα δημόσια ψυχιατρεία είτε σε ‘ιδρύματα’ τα οποία απλώς στο όνομα είναι ιδρύματα, ενώ στην πράξη είναι κανονικά κολαστήρια» σχολιάζει η κα.Ζαφειροπούλου.

«Πρόκειται για μια πάρα πολύ σοβαρή αναπηρία για την οποία λείπουν όχι μόνο οι δομές εκπαίδευσης αλλά και οι δομές διαβίωσης!» εξηγεί, προσθέτοντας ότι στο θέμα του αυτισμού είναι αναγκαίο να υφίστανται ειδικές δομές, με μικρό αριθμό παιδιών και ειδικό προσωπικό, στο οποίο τα παιδιά αυτά θα ζουν και θα εκπαιδεύονται σταδιακά, οδηγούμενα σε ένα βαθμό λειτουργικότητας είτε ημιαυτόνομης είτε και πλήρως αυτόνομης.

«Σε άλλες χώρες της Ε.Ε. ειδικά κονδύλια οδηγούνται ακριβώς στη δημιουργία τέτοιων δομών, ωστόσο στη χώρα μας το κράτος δείχνει πλήρη αδιαφορία και όλο το βάρος πέφτει εν τέλει στους συλλόγους γονέων, οι οποίοι αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις προσπαθούν να αντικαταστήσουν το ανύπαρκτο κράτος για να βοηθήσουν τα παιδιά τους», καταλήγει.

tvxs