Πριν... λογοδοθούν δεν φεύγουν από την πατρική εστία, και ας είναι 35

Κυκλοφορεί ένα ανέκδοτο: «Οι γονείς μου μεγαλώνουν... Σκέφτομαι ότι ίσως σύντομα χρειαστεί να τους βάλω σε οίκο ευγηρίας. Νιώθω πολύ άσχημα γι’ αυτό, γιατί ζω με τους γονείς μου». Δεν είναι πολύ αστείο μεταφερμένο στα ελληνικά, αλλά δεν φταίει μόνο αυτό: ως γνωστόν, μεγαλύτερο γέλιο βγάζουν οι εξαιρέσεις, όχι ο κανόνας. Και ο κανόνας στην Ελλάδα λέει ότι πριν... λογοδοθείς, από την πατρική στέγη δεν φεύγεις. (Και μετά τον γάμο, άντε να μετακομίσεις έναν όροφο κάτω.)

«Γιατί να φύγω; Τρελός είμαι;» σκέφτονται αυτή την ώρα εκατοντάδες «μαντράχαλοι» ανά τη χώρα που απολαμβάνουν την εφημερίδα τους ρουφώντας το καφεδάκι που ετοίμασε βεβαίως η μαμά. (Οπως και στην πρόσφατη διαφήμιση γνωστής μάρκας καφέ, στην οποία μια γλυκιά Ελληνίδα μάνα ετοιμάζει τους ελληνικούς των 35άρηδων και βάλε γιων της που έχουν μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι- κουκέτα. Τουλάχιστον έχουμε διατηρήσει τη ικανότητα του αυτοσαρκασμού.) Λίγο οι χαμηλοί μισθοί, λίγο η ακρίβεια, λίγο ο φόβος της ανεργίας, πολύ οι ασφυκτικοί οικογενειακοί δεσμοί, να σου και η οικονομική κρίση, οι νέοι σπεύδουν βραδέως να εγκαταλείψουν την οικογενειακή εστία - και όταν το κάνουν είναι σαν να φεύγουν για τον πόλεμο.

«“Πού θα πας παιδί μου μόνος σου εκεί έξω;” Δεν κάνω πλάκα, έτσι μου είπε η μητέρα μου όταν της είπα ότι καιρός είναι να βρω το δικό μου σπίτι», λέει ο Σωτήρης, που έκανε το μεγάλο βήμα στα 28 του. Οι γονείς της Ελίνας το πήραν ακόμα χειρότερα: «Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πατέρας μου μου είπε ότι αν πάθει κάτι θα φταίω εγώ», λέει. Εφυγε από το σπίτι στα 30 της! Αλλά, όπως είπαμε, δεν αποτελεί την εξαίρεση. Σύμφωνα με πρόσφατη, πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που πραγματοποίησε το τμήμα Marketing του ΙΕΚ ΔΟΜΗ, το 82% των νέων 20 - 29 ετών είναι άγαμοι, από τους οποίους μόλις το 7% ζουν μόνοι τους και είναι οικονομικά ανεξάρτητοι. Αντίθετα, το 61% δηλώνουν οικονομικά εξαρτημένοι από τους γονείς τους και ζουν με αυτούς, ενώ το 32% δηλώνουν οικονομικά ανεξάρτητοι που όμως... ζουν με τους γονείς τους!

Από τους άγαμους που ζουν με την οικογένειά τους, το 15% δεν έχουν εισόδημα, το 46% έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα και λαμβάνουν οικονομική ενίσχυση από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ενώ το 20% καλύπτουν μετά βίας τις βασικές τους ανάγκες από τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνοουν να συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Οσο για το μέλλον, στην πλειονότητά τους, οι νέοι του δείγματος (750 συνολικά) το κοιτούν με απαισιοδοξία, αβεβαιότητα και ανασφάλεια.

Το 87% των νέων

Η οικονομική κρίση έχει έρθει μόνο για να ενισχύσει τα αρνητικά αυτά αισθήματα. Το 87% των νέων θεωρούν ότι δεν κερδίζουν αρκετά χρήματα για να αποκτήσουν τα αγαθά που επιθυμούν και σε ανάλογο ποσοστό κρίνουν τα αγαθά που καλύπτουν βασικές τους ανάγκες πολύ ακριβά. Το 88% έχουν ήδη περικόψει κάποιες δαπάνες τους, ενώ πολλοί (42%) αναζητούν οικονομικά προϊόντα μέσω Ιντερνετ. Περίπου οι μισοί (51%), εξάλλου, φοβούνται ότι εξαιτίας της γενικευμένης οικονομικής κρίσης θα χάσουν τη δουλειά τους.

Γι’ αυτό, ο Θύμιος, που έχει πατημένα τα 35, μολονότι εργάζεται από μικρός, αποφάσισε να φύγει από την προστασία της μαμάς μόλις πέρυσι. Με μισθό 900 ευρώ και ενοίκιο 450, τα βγάζει πέρα δύσκολα. Από την άλλη, όπως... καταγγέλλει η κοπέλα του, «ακόμα στέλνει τα ρούχα του για πλύσιμο στη μαμά του, η οποία και του στέλνει κάθε μέρα φαγητό - ωραία ανεξαρτησία!». Η Ρούλα, από την άλλη, μετά τις σπουδές της στο εξωτερικό, επέστρεψε στη γονική στέγη. Στα 25 της δεν νιώθει ασφαλής ότι θα τα καταφέρει «εκεί έξω», αν και «ξέρω ότι αν σφίξω τα λουριά μια χαρά θα μπορούσα να νοικιάσω ένα σπιτάκι - όμως να μην κοροϊδευόμαστε, θέλουμε και τη βολή μας». Η Μαριέτα, 32 ετών, όταν παντρεύτηκε μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα ένα τετράγωνο παρακάτω από το πατρικό της. «Να μην είναι μόνοι. Να μην είμαι κι εγώ...», λέει.

Ζούμε σε μια «ιδιάζουσα» χώρα και πλέουμε σε μια πολύ μυστήρια παγκόσμια συγκυρία. Υπάρχουν όμως και χειρότερα: στην Ιταλία, η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη θέσπιση νόμου που θα «διώχνει» τα παιδιά από την πατρική εστία από τα 18 τους. «Ενα σπίτι για τον γιο μου».

kathimerini