Διαστημική υπερταχεία

Οι πύραυλοι χημικών καυσίμων, στερεάς ή υγρής κατάστασης, είναι ιδανικοί για την ανύψωση και μεταφορά στο διάστημα μεγάλων φορτίων και είναι η μοναδική λύση που διαθέτει η ανθρώπινη τεχνολογία για να δραπετεύσει από τα δεσμά της γήινης βαρύτητας. Όταν όμως ο απώτερος στόχος είναι η εξερεύνηση του διαστήματος και καταρχάς των εγγύτερων πλανητών του ηλιακού συστήματος, οι χημικοί πύραυλοι αποδεικνύονται ασύμφορη επιλογή, καθώς οι ταχύτητες που επιτυγχάνουν είναι πολύ μικρές. Το αποτέλεσμα είναι ο απαιτούμενος χρόνος για ένα διαπλανητικό ταξίδι να μετράται σε χρόνια.

Για να μπορέσει το ανθρώπινο είδος να πραγματώσει το όνειρο της κατάκτησης του διαστήματος, θα πρέπει οπωσδήποτε να προταθεί μια πιο προηγμένη και αποτελεσματική μηχανή προώθησης. Στην παρούσα φάση, και δεδομένου ότι οι πυρηνικοί κινητήρες έχουν αποκλειστεί, η προσοχή στρέφεται στους κινητήρες ιόντων πλάσματος. Η τεχνολογία ιοντικής προώθησης υφίσταται ήδη από τη δεκαετία του 1960, αλλά μόνο στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας έχει βρει την πρακτική της εφαρμογή σε διαστημική αποστολή και συγκεκριμένα στην αποστολή Deep Impact I της NASA, το 1998. Το επόμενο διαστημόπλοιο που θα χρησιμοποιεί την τεχνολογία ιοντικής προώθησης θα είναι ένα σκάφος της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA), το οποίο θα χρησιμοποιεί τέσσερις τέτοιους κινητήρες και θα εκτοξευθεί με στόχο τον Ερμή, τον κοντινότερο στον Ήλιο πλανήτη.

http://www.pcw.gr/Article/Social-Responsibility-Environment/space_ion_ESA_NASA_missiles_fuels/247-4802.html