Στην κοινωνία του ψέμματος και της υποκρισίας, της πισώπλατης μαχαιριάς και προδοσίας. Εκεί που οι ανθρώπινες σχέσεις διαπλάθονται πάνω στο συμφέρον και την εκμετάλλευση, στα στενά πλαίσια ψυχαναγκαστικών επιλογών, τα περιθώρια να δημιουργηθούν έντιμοι και αγνοί δεσμοί κοινωνικής ή πολιτικής αλληλεγγύης στενεύουν ασφυκτικά.Κι αν πολλές φορές το συμφέρον και η ματαιοδοξία δημιουργούν μια συμπαγή μάζα σε κοινή πορεία μεταξύ εξουσιαστών, οικονομικών ελίτ, πολιτικών ομάδων κι άλλων μικροσυνόλων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός αραγούς μετώπου, τότε έχει αποδειχθεί άλλες τόσες φορές πως όταν όλοι αυτοί βρεθούν σε πιεστικές και ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες με το ενδεχόμενο της κατάρρευσης να πλησιάζει, το φαινομενικά πανίσχυρο κολλώδες στοιχείο που δημιούργησε αυτούς τους συνεκτικούς δεσμούς υποχωρεί μεμιάς αφήνοντας πίσω του ένα λεφούσι υπανθρώπων όπου ο καθένας κοιτάει να σώσει τον εαυτό του μη διστάζοντας να παραδώσει στα χέρια του μέχρι πρότινος κοινού εχθρού τον μέχρι προσφάτως πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά συνοδοιπόρο του.
Για μένα στα 32 χρόνια μου πια, με όσες εμπειρίες έχω κι όση πολιτική συνείδηση και κρίση έχω αναπτύξει, είναι αναμφισβήτητο ό,τι ανέκαθεν ένα απ’ τα πολυτιμότερα και δυνατότερα όπλα στα χέρια των ανθρώπων που αντιπαλεύουν τον κόσμο των επικυρίαρχων, προσδοκώντας ένα δίκαιο και ελεύθερο αύριο, ήταν και είναι η αλληλεγγύη. Μια αλληλεγγύη που δεν συρρικνώνεται μπροστά στην καταστολή αλλά αντιθέτως ξεδιπλώνεται αποφασιστικά. Που δεν κλαίει αλλά επιτίθεται. Που δεν ξεχνά αλλά τιμά με τη μνήμη της.
Κι αυτήν την αλληλεγγύη την έχω γευτεί στα σχεδόν 5 χρόνια που βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους και είναι αυτή που σ’ ένα μεγάλο βαθμό μ’ έχει ατσαλώσει απέναντι σ’ όσες αντίξοες καταστάσεις αντιμετώπισα και ως αναρχικός και ως κρατούμενος. Από τις εκδηλώσεις και πορείες συμπαράστασης, τις καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών και την πληθώρα προπαγανδιστικού έντυπου υλικού ως τις εμπρηστικές και βομβιστικές ενέργειες σε κρατικούς και οικονομικούς στόχους. Από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Γερμανία, την Αγγλία, μέχρι την Αργεντινή και το Μεξικό οι κοινές ιδέες, αξίες και οράματα έστησαν ένα πλέγμα αλληλεγγύης κάτω από το οποίο έχω την ευτυχία να βρίσκομαι κι εγώ.
Σε όσους και όσες έχουν σταθεί δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια του εγκλεισμού μου, και εξακολουθούν με όποιο τρόπο μπορούν να μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να σταθώ αγέρωχος απέναντι στους πάσης φύσεως κρατικούς μηχανισμούς, νιώθω ότι χρωστάω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Χαιρετίζω λοιπόν και απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους-ες συντρόφους-ισσες, που στα πλαίσια του εγχώριου αλλά και διεθνούς πλέγματος αλληλεγγύης που διαμορφώνεται και δυναμώνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια και διαπερνά σύνορα και αποστάσεις, θεώρησαν και έκριναν πως αξίζει να ρισκάρουν ακόμη και την ίδια τους την ελευθερία προκειμένου να χτίσουν ένα δυναμικό ανάχωμα κι ένα πολιτικό αντίβαρο στις εξουσιαστικές επιθέσεις και αποφάσεις που στρέφονται εναντίον μου.
Πριν ανατείλει οριστικά ο ήλιος και εξαφανίσει το σκοτάδι που όλους μας τυλίγει, οι διάσπαρτες φωτιές που ολοένα και πιο συχνά αναδύονται και διακρίνονται στα πιο μακρινά και απίθανα μέρη, φωτίζουν τα σημεία και τις αδιόρατες διαδρομές, που χαράζει η παγκόσμια εξεγερμένη συνείδηση. Δεν μπορεί παρά το μυαλό και η ψυχή μου να είναι ολοκληρωτικά μαζί της.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΛΙΤ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Ι. Δημητράκης
Φυλακές Δομοκού
3/5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου